Halbuki ilk göz ağrımızdı Facebook yok yok gerçek sosyal medyacılar bilir, ilk göz ağrımız MySpace'di bizim.
Malum tüketim toplumu, tüketim çağı... E tüm ilkokul arkadaşlarımızı da bulmuşuz. Misyonunu tamamladı ve zaman içinde sıkıldım Facebook'tan. Şu an hesabım yok mu? Hala var ama aktif olarak kullandığım pek söylenemez, 20 Şubat'ta gelen doğum günü mesajlarımı 5 gün sonra cevaplamış olmam da tesadüf değil tabi... Diyorum ya, pek alakam yok artık. hele Facebook Messenger? Bir o kadar mesafeliyiz birbirimize.
Gel gelelim asıl konuya...
Bu aralar fena yoğun bir dönemdeyim. Beyin sürekli yorgun. Makinelerin çarkları olur ya, bir çark diğerini hareket ettirir. İşte benim çarklar da öyle... Bir düşünce/fikirden diğerine atlıyorum. Kafam işle dolu ve dalgınım.
Bunlar bahane mi?
Asla değil.
Salı günü Kadıköy'de toplantım ve ardından Bağdat Caddesi'nde işim vardı.
İstanbul Anadolu Yakası'nda oturanlar bilir, bir dolmuş ile rahatlıkla gidersiniz Cadde'ye. Ben de öyle yaptım.
İşlerimi bitirdim, sevgilimle kızımı aldık ve eve döndüm.
Gece yarısı B. bana komik videolar gönderiyor diye, telefonuma Facebook Messenger yüklemeye karar verdim.
Aplikasyon yüklendi ve ekranda bir mesaj belirdi.
"Merhaba hanımefendi, bugün nüfus cüzdanınızı dolmuşumda düşürmüşsünüz. Bana ulaşabilirseniz, size ileteyim."
Biri şaka yapıyor sandım.
Tüm cüzdanımı hatta çantamı boşalttım.
Kimlik yoktu gerçekten.
Şoförün numarasını istedim, hemen yanıt geldi.
Aradık ve ertesi gün eşimin kimliği alması üzerine program yaptık.
Kimliğimi bulunca Facebook'a yazmış ve mesaj atmış hemen.
Ben kimliğimin kayıp olduğunun farkında bile değildim, o şoförün de umurunda bile olmayabilirdi.
Ama iyi insanlar vardı demek hala.
Umut bitmemişti.
Ve bir umuttu yaşatan insanı.
Bir kez daha çok çok teşekkürler sevgili dolmuş şoförü...
