Ne zaman duysa kendinden geçiyor... Daha gün kararmamışken ayı görse hemen başlıyor "Adidiiiii adiidiii"
Yatarken aydede, kalkarken aydede...
Birkaç haftadan beri ise parkta sallanırken, eliyle gökyüzünü gösterip aydedeyi çağırıyor. Arabada giderken yine aydedeye sesleniyor.
Kızıma "gündüz güneş var, akşam yıldızlar gelince aydede gelecek" desem de pek inandıramıyorum.
Hep bir aydede...
O ısrarla aydede, ben ısrarla yıldız/güneş.
Dün dışarıdayken Dora yine "aydiidiiii" diye bağırmaya ve eliyle canhıraş bir şekilde işaret etmeye başladı.
Arkamı döndüm.
Evet, orada bir ay ve bir yıldız vardı.
Yıldız çıkmıştı ve ay da tam yanına gelmişti.
Haklıydı çocuğum, aydede oradaydı işte.
O an yaşadığım afallamayı ve şaşkınlığı sanırım unutamayacağım.
Haftalardır bana anlatmak istediği aydede Türk Bayrağı'ydı.
Sürekli seslenmesinin sebebi buydu işte.
Ve çok haklıydı.
Gece gerçek ayı, gündüz ise bayrağımızı gösteriyordu bize.
Bu yalın mantık, bu ifade güzelliği...
Dünya çok güzel olacak!
30 Ağustos Zafer Bayramı'mız kutlu olsun! Nice bayramlarımız olsun!
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder