Çok da farklı değilim aslında herkesten.
Ben de farksız bir çoktan biriyim.
Şimdilerde yeni bir duyguyla tanıştım.
Endişe.
Çok alışkın değilim endişeli olmaya ya da korkmaya; alışmak da istemiyorum zaten.
Kendimi zorluyorum, dışarı çıkmaya, ilerlemeye, devam etmeye.
"ama" diyor diğer yanım... "ama ya şurada biri patlatsa kendini..."
Sonra ister istemez duruyorum.
Ben ailemden, dostlarımdan ayrı gayrı yaşlanmak istemiyorum ki. Ecelimle, sıram gelince göçmek istiyorum bu diyardan...
Herkes gibi...
Endişeliyim.
Kendim için değil. Tam da ben bu satırları yazarken, sağıma dönüp de oyun halısında kendi gölgesi ile oynayan, dünyadan bihaber, tek derdi büyümek olan ufak can parçam ve geleceği için endişeliyim.
Aslında tüm can parçalarının geleceği için endişeliyim.
Herkes gibi...
Yarın nasıl bir dünyaya uyanacaklarını bilmediğim ve artık asla öngöremediğim için tedirginim.
Yalnız değilim, değil mi?
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder